Tabliczka do pisania

Obiekt wykonany jest ze skały łupkowej, w kształcie prostokąta, o dwóch gładkich powierzchniach.
Na obu stronach posiada ślady użytkowania – pisania, wykonywania obliczeń, rysowania i ścierania. Krawędzie tabliczki są w wielu miejscach ukruszone. Taka tabliczka była oprawiana w drewnianą ramkę, do której przymocowana była gąbka do ścierania – gdy gąbki zabrakło korzystano z rąk lub elementów własnych ubrań. W zestawie tym nie mogło zabraknąć rysika, wykonanego z tego samego materiału, który podczas pisania pozostawiał białe, łatwo ścieralne ślady.
Dawniej, gdy przybory szkolne były drogie, a nauka dla niektórych kończyła się jedynie na pierwszych klasach, do nauki pisania i rachowania wykorzystywano łatwo dostępne, czyli tanie i wielokrotnego użytku łupkowe tabliczki. Jedna powierzchnia posiadała wyżłobione linie, druga strona zaś kratki.
W ten sposób każde dziecko mogło szkolić swoje umiejętności pisania i dokonywać prostych obliczeń. Gdy etap ten uczeń udoskonalił, tabliczki odkładano na rzecz zeszytów i zapisków dokonywanych ołówkiem bądź piórem.
Tabliczki te dostawał każdy uczeń w I poł. XX w., a w niektórych regionach użytkowane były jeszcze do lat 70. XX w. Dzisiaj tabliczek łupkowych nie spotkamy na lekcji pisania w klasie pierwszej, ale wciąż popularne są jako wystrój kuchni i lokali gastronomicznych, gdzie spotkamy na nich krótkie zapiski, np. z powitaniem lub z ofertą dnia.