Cmentarz przy kościele
pw. św. Walentego w Bieruniu Starym

Fotografia przedstawia rodzinę odwiedzającą groby na cmentarzu przy kościele pw. św. Walentego w Bieruniu.
W centralnej części dwie kobiety i dziewczynka. Panie ubrane w pszczyński strój ludowy, noszony na terenie historycznej ziemi pszczyńskiej (a więc i w Bieruniu) – w suknię kieckę, kaftan jaklę i fartuch. Kobieta stojąca po lewej stronie w ciemnej chuście sztofce na głowie, druga z kobiet ma jasną chustkę sztofkę zawiązaną na ramionach.
W tle, po prawej stronie zdjęcia, południowo-wschodnia ściana Walencinka, po lewej zaś kamienny krzyż przydrożny, przeniesiony na to miejsce przed 1914 z parceli przy skrzyżowaniu obecnych ulic Zdrowia i Bojszowskiej. Za murem cmentarza widoczny budynek obecnej restauracji „Stylowa”, prowadzona w latach 30. ubiegłego stulecia przez Gomollę (Gomolę).
Widoczne na cmentarzu groby mają formę niskich kopczyków ziemi o prostokątnej formie lub o bokach z drewnianych desek albo płyt z granitu lub lastryka, dziś już rzadko spotykanych. W zależności od zamożności rodziny zmarłego, nagrobki miały różną formę, począwszy od krzyży (drewnianych, kamiennych lub metalowych) stawianych na zwieńczeniu mogił ziemnych, poprzez pokrycie mogiły płytą kamienną z tablicami i/lub rzeźbami po wybudowanie osobnych kaplic i mauzoleów rodowych. Rozwój w formie nagrobków datuje się zwłaszcza na przełom XVIII i XIX wieku. Pomnik dla zmarłego można było zamówić nie tylko u kamieniarza, gdyż sztuką sepulkralną trudnili się również artyści.